Historia gminy
Pierwsza wzmianka o Brannej znajduje się w starym opisie diecezji praskiej, który sporządzono z inicjatywy arcybiskupa Arnoszta z Pardubic w latach 1344-1350. Palacký wymienia ją jako „Brenné hořejní”. Prawdopodobnie już w czasach przedhusyckich była tu parafia.
Horní Branná jest później wymieniana w spisie papieskiej dziesięciny pobieranej z wsi z kościołem. Wzmianki o tym pochodzą już z lat 1274, 1308, 1312 i 1325, jednak z tego czasu nie zachowały się rejestry wiosek, są dopiero od 1352 roku. Zarówno Horní, jak i Dolní Branná (Brenna superior i inferior) były osadami dość bogatymi. Historia obu osad jest starsza niż wynika to z dokumentów. Przed wspomnianymi datami w obu wsiach były już kościoły parafialne. Branná powstała w tym samym czasie co sąsiednie Vrchlabí, czyli w XII-XIII wieku.
Ten cały rozległy teren północno-wschodnich Czech należał w tamtych czasach do słynnego staroczeskiego rodu Markvarticów, wywodzącego się od Markvarta, który bodajże w 1158 roku był dworzaninem króla Władysława. Jego wnuk Jaroslav (1234 -1269) zbudował zamek Valdštejn koło Turnova, i jest też protoplastą rodu szlachty z Valdštejna. Słowiańska kolonizacja szerzyła się najczęściej w górę dużych rzek i ich dopływów. Najodleglejszymi dwoma wsiami były tu Martinice i Štěpanice. Między nimi w wykarczowanych lasach powstały Javorek i Jilm, nazwane od drzewostanów [jawor i wiąz]. Od nazwy miejscowości Jilm pochodzi także nazwa potoku Jilemka. Zachowały się dokumenty z początku XIV wieku, w których wymieniane są niektóre z tych miejsc. Umocniony zamek Štěpanice zbudowano prawdopodobnie około 1300-1304 roku. W 1316 roku Sytová wymieniana jest jako siedziba szlachecka.
